Over Rosie, ''Oude" Mensen, en het Gereedschapsschuurtje
- Mary Contrary
- 3 dec
- 8 minuten om te lezen
Er zijn mensen met hun eigen unieke visie op wat ouder worden betekent. Mary Contrary had het geluk er een te ontmoeten. Dit is een verhaal over haar unieke buurvrouw, een zogenaamde "oude" dame die jou wel doorhad: jij, met al je stereotypen over het leven en oudere mensen! Dit is het verhaal van Rosie.
Toen ik Rosie voor het eerst tegenkwam (ze stond erop haar bij de voornaam te noemen – geen formaliteiten hier), hield ze hof bij het hek tussen onze twee kleine bungalows. Rosie was ongeveer 88, en ik, in mijn jeugdige naïviteit, nam aan dat ze het type was dat snel een knus dekentje, een goed gesprek en een dampende kop thee nodig had. Maar ondanks haar aanvankelijke verschijning die zo teer en schattig was als een porseleinen pop, zorgden haar eerste woorden voor een ware plotwending!
Ten eerste had ze een lokaal accent, zo dik dat je het op toast kon smeren, en dat gaf haar een verrassende levenslust. Ze was een wonderbaarlijke verhalenverteller, wat ik al merkte toen ze haar eerste verhaal over de konijnen in de buurt begon. Ze woonde al 30 jaar in het bungalowpark, dus dit was een van de vele verhalen die nog zouden volgen. Haar pittige geest en unieke persoonlijkheid maakten duidelijk dat ze geen doorsnee "oude" dame was.
Alles Goed Vandaag?
Terwijl het leven na onze eerste ontmoeting verderging, zag ik Rosie regelmatig op haar bank achter haar beslagen raam zitten. Al snel begonnen we door haar raam heen en weer te praten terwijl ik langsliep. "Gaat het goed vandaag?" vroeg ik met mijn handen, af en toe met een dramatische sprong of een gespeelde duikeling onder haar raam voor extra flair. Rosie had een ondeugend gevoel voor humor en was een taalkunstenaar. Ze kon ook pittige opmerkingen maken waar een matroos van zou blozen. Soms was een blik tussen ons al genoeg om de grap te snappen, waardoor we onmiddellijk de slappe lach kregen.
In Vond Deze Speciaal Voor Jou
Pas later begreep ik echt wat voor persoon Rosie werkelijk was. Stel je voor: ze kwam om de hoek lopen, een tuintafel boven haar hoofd hijsend alsof ze auditie deed voor de Strongman-wedstrijd. Deze tafel was makkelijk drie keer zo groot als zij!
"Ik heb iets voor je gevonden," riep ze dan met dat kleine maar krachtige stemmetje van haar. Ik had geen woord tegen haar gezegd, maar eerder die ochtend had ik terloops gedacht: "Hmm, een tuintafel zou leuk zijn." Het is alsof ze mijn gedachten kon lezen. Of misschien had ze gewoon een zesde zintuig voor meubels, wie weet wat voor geweldige kwaliteiten Rosie had.
Hoe dan ook, op de een of andere manier had Rosie altijd al dat wonderlijke talent om precies te weten wat iedereen in het leven nodig had. En geloof het of niet, haar tuinhuisje was een bodemloze put vol verrassingen. Dus liep ze vaak door de krakende deur naar binnen en kwam ze tevoorschijn met het perfecte item, alsof ze een toverwinkel runde.
"Haar tuinhuisje was als een bodemloze put vol verrassingen. Ze liep vaak door de krakende deur en kwam tevoorschijn met het perfecte item, alsof ze een toverwinkel runde."
Oude Mensen hebben Hulp Nodig
Naarmate de seizoenen veranderden, keek ik af en toe uit het raam en zag Rosie... daar boven bezig met het repareren van haar dak of het leggen van tegels op haar terras, als een doe-het-zelf-superheld. Af en toe klonk er een geluid door de lucht, als een verdwaald vliegtuigje. Maar nee, het was gewoon Rosie die worstelde met haar oude, lompe grasmaaier. Dit was geen fragiele oma die een helpende hand nodig had. Nee, Rosie leek meer op de oudere versie van Wonder Woman, die al onze verwachtingen over wat ouderen nodig hebben, tartte.
Serieus, terwijl de rest van ons koortsachtig door Yelp zou scrollen op zoek naar een professional, was Rosie het type persoon dat werkelijk alles in huis zelf kon repareren. Ze wist zelfs hoe ze het watersysteem van haar chalet winterklaar moest maken, en ze deed het met een zelfgemaakte compressiepomp, gemaakt van een fietspomp! Ja, je leest het goed, een zelfgemaakte compressiepomp, slechts één van de vele gadgets in haar magische schuur vol wonderen. Ik wed dat ze altijd al een beetje een gekke wetenschapper was, en enorm onafhankelijk.
Ik denk dat Rosie, na de tragische dood van haar man, in een onverwachte situatie terecht was gekomen waarin ze het alleen moest redden: wonen in een bungalowpark. Dus moest ze haar innerlijke MacGyver aanspreken om alles soepel te laten verlopen. En ik kan je vertellen, ze is er absoluut in geslaagd.
Oude mensen: de Rosie-Special
Rosie's goedbedoelende gasten kwamen vaak langs met de gedachte dat ze misschien een oud vrouwtje ergens bij konden helpen. Maar wat een verrassing kregen ze dan! Hun illusies werden sneller verbrijzeld dan je "bingo-avond" kunt zeggen, en ik had perfect uitzicht vanuit mijn keukenraam om de hilariteit te aanschouwen.
In plaats van Rosie een handje te helpen, kwamen deze lieve mensen haar deur uit waggelen, jonglerend met een kom met haar zelfgemaakte eten. En daar was Rosie, die riep: "Ik kan dit toch niet allemaal alleen opeten? En nu snel de regen uit!" terwijl ze door haar tuin liepen. Ik grinnikte in mezelf en dacht dan altijd: "Daar is er nog eentje die net de Rosie-special heeft gekregen!" Deze "oude dame" was onze superheld, daar in ons bungalowpark. Het was nooit andersom; zij was altijd degene die anderen hielp.
"Daar is er weer eentje die net de Rosie-special heeft gekregen! Deze "oude dame" was onze superheld."
Snacknoodgevallen Zesde Zintuig
Rosie stond ook altijd voor mij klaar. Ten eerste waren er de heerlijke kommen soep of stukken taart over de schutting. Sterker nog, Rosie was mijn culinaire superheld, die altijd op precies het juiste moment tevoorschijn kwam. Wat voor lekkers er ook op magische wijze over de schutting verscheen, ze had een griezelig talent om precies te weten wanneer ik trek had in iets wat ik niet had. Het is alsof ze een zesde zintuig had voor mijn snacknoodgevallen!
Ze redde me ook altijd van mijn doe-het-zelf-rampen. Het begon altijd met een dramatische tik op het raam en een pantomime-voorstelling die een Oscar waardig was. Terwijl ik een puinhoop maakte van het bouwen van een hek of zoiets, begon zij naar dingen te wijzen als een dirigent in een chaotisch orkest. Daarna volgde haar sluipende geschuifel om de hoek van haar chalet. Een korte pauze bij de poort, nog meer wijzen, en haar klassieke zin: "Als je slim was, zou je dit doen..." Voor je het wist, stond ze in je tuin te hameren als een wervelwind. Omdat we allebei zo koppig waren als muilezels, veranderde het geheel in een slapstickroutine.
"Voor je het wist, stond ze in je tuin te hameren als een wervelwind. Omdat we allebei zo koppig waren als muilezels, veranderde het geheel in een slapstickroutine."
Niets kon Rosie van haar Stuk Brengen
Op een dag kwam ik terug van mijn ochtendwandeling met mijn hond en, tot mijn verbazing, stond er een nieuw chalet vlak naast het mijne. Het voelde best vreemd. Ik bedoel, het dook op in de tijd die we nodig hadden voor onze wandeling! Dit was het begin van een heel nieuw hoofdstuk voor het bungalowpark. Vanaf dat moment ontpopten zich uit het niets allerlei chalets op de kleinste plekjes.
Terwijl ik daar stond, begon zich een nieuwsgierige groep buren achter me te vormen. Een van hen gaf me een elleboogstoot en vroeg of het parkmanagement tenminste zo beleefd was geweest om me te waarschuwen. En net toen het gemopper een hoogtepunt bereikte, maakte Rosie haar grootse entree, pal naast de parkmanager.
Dit was zo'n moment waarop ik besefte dat Rosie alles aankon zonder ook maar met haar ogen te knipperen. En ze was absoluut het type persoon dat je aan je zijde wilde hebben. Terwijl ze de manager, die vreemd geamuseerd leek, verbaal aanviel, verdedigde ze hartstochtelijk mijn zaak. Als er een piketlijn was geweest, zou Rosie er zijn geweest met een megafoon en een lunchpakket, klaar voor de lange termijn.
Soms had Rosie last van haar benen, maar dat weerhield haar er nooit van om voor haar prachtige tuin te zorgen. Je zag haar schuifelend op een stoel voorbijkomen. Haar gevoel voor humor was ook nog intact. Ze grapte wel eens dat ik later even op haar moest letten, voor het geval ze vast kwam te zitten achter een struik of zoiets.
Oud Eenzame Dametje?
Er was ook nog de kwestie van Rosie's vriendenkring. Ik was misschien wel een goede dertig jaar jonger dan Rosie; haar sociale leven was actiever dan het mijne.
Soms, terwijl ik in mijn kleine kantoortje zat te werken en ijverig deed alsof ik het heel druk had, hoorde ik Rosie en haar team kakelen als een stel hyena's. Daar zaten ze dan, een groep mensen van alle leeftijden, op de ronde bank in de erker, waarschijnlijk bezig met het smeden van plannen voor wereldheerschappij of gewoon met het bedenken van een plek om te brunchen. De beslagen ramen konden hun bulderende gelach en gejuich nauwelijks bedwingen. Ik ben ervan overtuigd dat ik haar caravan soms echt zag trillen van alle commotie!
Na verloop van tijd ontdekte ik dat Rosie de onofficiële burgemeester van onze buurt was. Haar vrienden kwamen dagelijks langs, alsof er een geheim schema was waar ik niets van wist. Shoppen en chique diners waren praktisch een sport voor hen.
In de zomer leken kinderen uit alle hoeken van de wereld massaal naar Rosie te komen, alsof ze gratis ritjes op eenhoorns uitdeelde. Ze verdween dan in haar mystieke gereedschapsschuur en kwam tevoorschijn met ijsjes zo lekker dat je je levenskeuzes in twijfel trok. Ik weet zeker dat ik op een warme dag iemand van het technische team van het park in de rij zag staan, hopend op een bolletje magie om af te koelen.
Om je op het puntje van je stoel te houden met je oma-stereotypen: Rosie breide wel. Sterker nog, wat kon die breien! Rosie maakte veel mooie vesten. Sommige gelukkigen mensen kregen zo'n vest gratis, terwijl anderen er flink voor moesten opdraaien. Daar moest ik altijd om lachen. Waarom ook niet, dacht ik – ze had uren in die meesterwerken gestoken: ze waren het absoluut waard. Ze zaten lekker, waren prachtig, en Rosie was allesbehalve dom!
"Om je op het puntje van je stoel te houden met je oma-stereotypen: Rosie breide wel. Sterker nog, wat kon die breien!"
Klein Oud Dametje onder de Zilveren Maan
's Avonds, na laat thuis te zijn gekomen van mijn laatste wandeling met de hond, zat Rosie er altijd nog, in haar comfortabele stoel achter het beslagen raam. In tegenstelling tot iedereen in het bungalowpark hield Rosie haar gordijnen liever open, en je kon haar bungalow al van verre zien. Haar ramen waren fel verlicht en straalden altijd warmte uit, alsof ze zich verzette tegen de omringende duisternis onder de zilveren maan.
En als bij toverslag zou dit het enige moment zijn waarop je die kleine oude dame die je altijd al voor ogen had gehad, zou zien. Heel even zou ze daar zijn, zittend in haar favoriete stoel, wegdommelend, met haar breiwerk op haar schoot.
Voordat ze het de volgende dag allemaal weer opnieuw zou doen.
Dank u wel, "Rosie"
Dit verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Rosie, hoewel een fictieve naam, is inmiddels overleden en ik weet zeker dat ze alle zielen daarboven vreugde brengt met haar opmerkelijke vermogen om ieders behoeften te begrijpen. Dank u wel, Rosie. U was een formidabele aanwezigheid die mijn leven heeft opgevrolijkt terwijl ik het voorrecht had u mijn buurvrouw en vriendin te noemen. U heeft mijn kijk op wat het betekent om oud te worden voorgoed veranderd.
Over de Auteur: Mary Contrary
Mary Contrary is een geboren perspectiefschepper. Haar verhalen geven ons een andere kijk op het leven dan we zelf zouden hebben. Hoe dan ook, Mary schuwt het nooit om een beetje dwars te zijn. Dat maakt het leven interessant, zegt ze. Mary woont ergens waar het niet echt een dorp maar ook niet midden in de natuur dorp is, en 's avonds geniet ze ervan om met haar honden naar de vleermuisshow te kijken.
Opmerkingen